Rodzice to pierwsze źródło jakie przychodzi nam na myśl. Przyjmijmy jednak, że nie należą oni do zbyt sentymentalnych i na bieżąco pozbywali się reliktów przeszłości w postaci chociażby swoich oldschoolowych mebli PRL-u wymieniając je na nowe, bardziej współczesne. W takiej sytuacji należy pomyśleć także o dziadkach i starszych ciotkach. Im starsze pokolenie tym większa szansa, że będzie bardziej zasobne w stare meble. Dziadkowie czasem zdają sobie sprawę ze swego cennego majątku, dbając o niego jak o największe dobro a czasem kompletnie go nie doceniają. Trzymają w garażach, komórkach, strychach a czasem nawet szopach i stodołach. Przechowują je tam, na bliżej nieokreśloną okoliczność, bo nie chce im się ich wynieść na śmietnik albo wywiezienie do instytucji zajmującej się recyklingiem wydaje się zbyt kłopotliwe. U niektórych od dawna kiełkuje więc myśl o spaleniu ich w piecu ale na szczęście wydobycie ich z tego miejsca, gdzie się znajdują jest na tyle trudne, że nigdy się za to nie wzięli. Nieraz wystarczy tylko napomknąć rodzinie, że chętnie byśmy przygarnęli jakiś staroć a staniemy się jego dumnymi właścicielami szybciej niż herbaty z cytryną.

Jednak nie każdy krewny chętnie rozstaje się z dorobkiem swojego życia. Na szczęście w posiadanie ciekawych, starych mebli można wejść czasem także wtedy, gdy się je po prostu po kimś odziedziczy ale żeby to nastąpiło, należy uzbroić się w cierpliwość. Czasami dużo cierpliwości… W każdym razie warto rozgłosić po rodzinie, że jesteśmy koneserami staroci żeby w razie czego, zanim pozbędą się bezcennych dla nas okazów, złożyli nam stosowną propozycję albo chociaż uwzględnili to pisząc testament.